یاد انگورآویز

یادت هست در انتهای باغ انحنای نازک خواهش را؟ التماس نوازش را؟و تلألوی آفتاب بر ترنم نگاهت...خواب بود؟!

از اینجا که ایستاده ام به گریه و دوری نزدیک ترم...اما یادم هست آن حس لحظه را...حتی اگر نبوده باشد...برای من هست...می گفت عطر دوری می آورد...توی باغ شیشه ی عطری گم کردم گفتم شاید این گم شدن طلسم را بشکند...حالا من شکسته ترم یا طلسم ؟!...روی شکسته ها می رقصم...انگار از باغ انگورآویز تا هنوز مستم و تا همیشه نمی دانم که هستم؟تو می دانی؟؟تو که انگار ایستاده ای و نگاه می کنی؟؟تو که نیستی و هجوم می آوری!می پراکنی در پود و تار خیالم...

قصه ما به سررسید؟!

یازده اسفند 95 سررسید سال 96 را ورق میزنم و زیر لب می گویم :سررسید... نگاهم  می لغزد روی شعری از فروغ که گوشه ی یکی از کتابها نوشته ام: "من مثل حس گمشدگی وحشت آورم"...

پ. ن:"...من، من که هیچ گاه

جز بادبادکی سبک و ولگرد

بر پشت بام های مه آلود آسمان

چیزی نبوده ام"...   فروغ فرخزاد

بهانه

سرمای پنجره

سجده گاه شیشه ای

و تسکین پریش پار و پیشانی

از چشمی که منم

خط فاصله

تا عروس برفپوش درخت و... .

بهانه می بندم

دهانه می بندم

خاموش شو ای آتش فشان

رحم کن بر دوش کوه کشان(که کشان)

...

... .

هرگز نمی دانیم می رویم

هنگام که روانه ایم

در به شوخی می بندیم

سرنوشت در پی ما میآید

و کلون در را می اندازد

و ما را دیگر دیداری نیست.

امیلی دیکنسون

پ.ن: کاش دیداری بود...دلم بدجوری برات تنگ شده...برای بوی پیراهنت و لمس حضور مهربونت...حالا یک شب در میون مگر به خواب ببینم که هستی و... .با رفتن تو هر چه عزیز است یاد توست... .

هسته ی هلو جدا بر پوست افتاد...

پوست...پوست کف دست که از نزدیک با تمام چین و شکن هایش جولانگاه رمالها و کف بین هاست...می شود پوست تن لخت هسته ای که سرنوشت پیچیده در گرداگردش را به اشتهای دل و دندان سپرده ایم...مشت می شود دست و روزگار بازش می کند...روز کهنه می شود و روزی  هم...کاش نو شویم به درکی و لحظه ای و نگاهی...