آینه و ابهام

حافظ به روایت کیارستمی را گشودم: آینه دانی که تاب آه ندارد؟

گفتم می دانم حافظ جان...می دانم...از درد انباشت شده ی سالیان که روی شانه هایم سنگینی می کند و لبخند مات این روزها و... . دنبال جواب آمدم اما سوال نصیبم شد. شاید خاصیت آه بر آینه جدای بی تابی ندیدن باشد. حالا منم که باید جواب درخوری تحویل حافظ بدهم...آهان شاید یکی هم این باشد که با سرانگشت سرشار از حس ثبت و مانایی بر آینه ی مکدر از آه بتوان لحظه ای نوشت عشق یا آرامش یا حتی زندگی...خوبیش هم این است که این نویسه ی کوتاه یا آرزوی بلند محو بی تابی آیینه می شود...آیینه که بی انتظار و فارغ از زمان خود آن مصور را باز می نماید...چه جای کلمه؟!