یاد انگورآویز

یادت هست در انتهای باغ انحنای نازک خواهش را؟ التماس نوازش را؟و تلألوی آفتاب بر ترنم نگاهت...خواب بود؟!

از اینجا که ایستاده ام به گریه و دوری نزدیک ترم...اما یادم هست آن حس لحظه را...حتی اگر نبوده باشد...برای من هست...می گفت عطر دوری می آورد...توی باغ شیشه ی عطری گم کردم گفتم شاید این گم شدن طلسم را بشکند...حالا من شکسته ترم یا طلسم ؟!...روی شکسته ها می رقصم...انگار از باغ انگورآویز تا هنوز مستم و تا همیشه نمی دانم که هستم؟تو می دانی؟؟تو که انگار ایستاده ای و نگاه می کنی؟؟تو که نیستی و هجوم می آوری!می پراکنی در پود و تار خیالم...

قصه ما به سررسید؟!

یازده اسفند 95 سررسید سال 96 را ورق میزنم و زیر لب می گویم :سررسید... نگاهم  می لغزد روی شعری از فروغ که گوشه ی یکی از کتابها نوشته ام: "من مثل حس گمشدگی وحشت آورم"...

پ. ن:"...من، من که هیچ گاه

جز بادبادکی سبک و ولگرد

بر پشت بام های مه آلود آسمان

چیزی نبوده ام"...   فروغ فرخزاد